Kate është një fëmijë e prekur nga Autizmi. Pas shëtitjes me prindërit e saj Disneyland merr rrugën e kthimit në shtëpi me avion dhe ulet në avion afër një të panjohuri. Shannell e ëma e vajzës, në blogun e saj shkruan një letër drejtuar atij pasagjeri ulur pranë të bijës dhe e falenderon, që ai luajti me të bijën, që i kapërceu frikën dhe paragjykimet dhe që i dhuroi buzëqeshje dhe pak nga koha e tij. 

Ja dhe teksti i letrës i publikuar në sitin FaitHit:

Arditi ishte tej mase i pikëlluar. Lajmi se Gentës i ishin diagnostikuar nyje të rralla në mushkëri i erdhi si një rrufe në qiellin e pastër. Kishte kohë që Genta nuk ndihej mirë dhe depresioni i saj kishte filluar shumë kohë më parë diagnostikimit. Nuk i shëtiste më dy vajzat në park, nuk i ndiqte më në detyrat e shtëpisë dhe nuk u përgjigjej në telefon thirrjeve të shoqeve të punës, me të cilat dilte rregullisht në buzëmbrëmje për pica apo aperitivë. 

Mami të lutem a mund të rrijë disa ditë Klejtoni në shpinë tonë? Patjetër shpirt.... por ka ndodhur gjë?! I pashë të dy djemtë e mi, që po mundoheshin ta qetësonin djalin e fqinjës sime, nga të qarët me dënesë... shpatullat dhe buza i dridheshin si gjethe, nuk e kisha parë kurrë në këtë gjendje! Ju afrova afër djemve, por e pashë, se nuk ishte momenti i duhur, që të ndërhyja dhe të mësoja diçka mbi situatën. 

Qielli nuk i fali asnjë fëmijë, por jeta u tregua bujare me të: i fali foshnjën e motrës së vet, sepse nuk kishte asnjë mundësi tjetër veç ta braktiste në spital. Historia e kësaj gruaje të madhe fillon në një natë të ftohtë Dhjetori, një histori,  që na mëson shumë mbi forcën e madhe që bart një qenie delikate,  siç është femra shqiptare, në një realitet mentalitetesh të egër...  

Alberti im I vogël si sot një vit më parë bënte transplantim mëlçie. Unë isha e zonja veç të lutesha dhe të lotoja. Lutesha gjunjazi që të shpëtonte dhe të hapte sytë e bukur pas transplantit të të mëlçisë prej një personi me grup gjaku të ndryshëm.

Alberti im I vogël si sot një vit më parë bënte transplantim mëlçie. Unë isha e zonja veç të lutesha dhe të lotoja. Lutesha gjunjazi që të shpëtonte dhe të hapte sytë e bukur pas transplantit të një personi me grup gjaku të ndryshëm.

Ishim të lumtur bashkë. Kishim tre fëmijë njëri më i bukur se tjetri. Dashuria jonë sa më shumë kalonte koha më dukej se shtohej... për fat të keq më dukej vetëm mua. Me ardhjen e krizës në Greqi largoheshim nga njëri tjetri gjithnjë e më shumë, nuk di pse. Sa më shumë përpiqesha ta rregulloja, aq më tepër fundoseshim si çift. Dukej se gjithçka kishte marrë rrokullimën dhe asgjë nuk na ndalte të arrinim fundin e lidhjes sonë. 

Historia ime...

Përshëndetje!  

Nuk e di nëse do te mund të përfshij të gjitha momentet e veçanta, prej kur nisa rrugëtimin përr tu bërë nënë e derisa ia arrita, pasi shumë gjëra kanë ndodhur prej atëherë dhe jam e lumtur, që tani mbaj në duar vogëlushet e mia 11 muajshe.  

Lajmin për shtatzaninë e prita me gëzim shumë të madh... po ashtu im shoq dhe të gjithë të afërmit . Po shijoja ditët e para të shtatzanisë , përkatësisht në fillim të javës s se 8-te kur zgjohem nga gjumi dhe vërej gjakderdhje të shumtë në zonën intime. Me urgjencë i bëra telefon qendrës spitalore.

Djalin tim të parë e thërrisnin Geri. 

Një djalosh me karakter diellor, me një buzëqeshje engjëlli, ishte djali që çdo nënë do të fallsifikonte letra për ta pasur. Nëse do të vazhdonte të jetonte sot do të ishte 22 vjeç. Ndoshta do të kishte mbaruar për arkitekturë, dega që ëndërronte Geri im i ëmbël. Martesa ime më të atin dukej se nuk mund të vazhdonte më, kishim humbur çdo gjë të përbashkët, që aq të lumtur e kishim gjetur në vitet e para të martesës sime. Geri e vuajti shumë këtë ndarje, por megjithatë i fortë si mendoja të ishte ai edhe kësaj radhe u ngrit, e kaluam së bashku brengën e madhe, që i la braktisja nga i ati.