Me bashkeshortin nuk flas dot per kete gje se e di qe do lëndohet (madje mund te mendoje qe unë...)

Pershendetje nena te dashura!
Jam paksa jasht temes por dua nje keshill nga ju si nje mike e mire.
Une jam 26 vjeç.
Jam nje vajze 2vjet e gjysem dhe jetoj prej 5 vjetesh ne USA. Deri para 3 muajsh kemi jetuar vetem derisa na u bashkua dhe vjerra me vjerrin per te jetuar ketu me ne.
Me perpara kam qene shume e lumtur ne jeten bashkeshortore, me bashkeshortin pothuajse 5-6 here ne jave kemi patur momente intime dhe isha e qete dhe e lumtur.
Tani me afrohet burri dhe nuk e kam me ate dëshirën (mendoj se vjehrra dhe vjehrri do me degjojne, nuk jam e lirshme, e qete)
Theksoj qe nuk jam e keqe me prinderit e burrit, sillem shume mire, i nxjerr shpesh qe ata mos te mërziten ,u blej cfare atyre u nevojitet, por me mundon qe nuk e kam me ate lumturine dhe qetesine qe kam patur me pare.
Nuk e di cte bej!
Nuk po ambjentohem dot me njerez te tjere ne shtepi, shpesh qaj me veten pse ndihem keshtu.
Ju lutem me jepni nje keshille sepse une e vuaj perbrenda kete gje.
Me bashkeshortin nuk flas dot per kete gje se e di qe do lëndohet (madje mund te mendoje qe une nuk i respektoj prinderit e tij)
Ai me mua eshte njesoj sic ka qene me perpara, me perkushtohet po njesoj por une vete e ndjej qe nuk jap maksimumin tim tek dashuria e jetes time.