Nuk kam frike ta sjell ne jete por ta le te fluturoje vete

Ndonjehere te merr malli per miket e tua te shkolles dhe kur ke vene ne gjume "rremujaxhinjte e tu" ulesh e gezuar per nje konference ne skype me to. He si je zemer... si ja kalon? Mire shpirt po ti... po merresh akoma me redaktimet... i paske lene? Ah paske filluar te shkruash per femije... jo une jo, e lashe letersine per te bere dicka komplet tjeter... po bej wedding planner-in!

E mbyll me te dhe mendja me shkon tek aftesia e madhe (pershtatja), qe kemi ne femrat per te mirepritur me mish e me shpirt te rejat, qe na rezervon jeta. Na mjafton edhe nje muaj i vetem per te vendosur te kemi nje femije (mua me mjaftuan edhe 5 dite, apo te fillojme te pergatisim trupin tone per ardhjen e femijes, me vone ky trup ze te transformohet per ta sjelle ne jete, pastaj menjehere pergatitemi per ta ushqyer me qumesht.
Por cuditerisht me ndodh ( he direkt me thoni: jo une jo ahaaaaaa) te pershtatem shume mire me fizik, madje jam gati edhe te flijohem ndonjehere, por e ndjej se paralelisht duhet te ndryshoj dhe sjelljen time. Fatkeqsisht ketu me has sharra ne gozhde. Ndryshimin ne kete aspekt, ju lutem mos ma kerkoni ta bej!
Kur lind filizin te gjitha perqendrohemi te foshnjat, harrojme komplet edhe burrat qe i duam aq shume por pak e nga pak duhet te mesojme te largojme femijen, adoleshentin, te riun qe mezi pret te vere krahe dhe te fluturoje vete.
Ne nenat dime shume mire ti lindim e ti ushqejme, por sfida me e madhe e jona dhe qe na kushton kaq shtrenjte ne ndjenja tona si ballkanase qe jemi eshte drejtimi qe i japim pavarsise se femijeve tane eshte gjithashtu edhe prova me e madhe qe na duhet te kapercejme!
Nuk ju duket edhe juve keshtu?