Vështrimet katile të prindërve të mi, sidomos të mamit, sa herë që fus në gojë kafshatën e bukës.

Mirëdita vajza dhe nëna!
Jam një vajzë nga El.
Dua t'ju tregoj dhe unë historinë time.
Para 10 vjetësh mbarova shkollën e lartë për degën Matematikë dhe punoj në një fshat relativisht larg të El.
Nuk jam e martuar, sepse u zhgënjeva shumë nga një djalë student këtu në të njëjtin qytet.
Iki në mëngjes në punë dhe kthehem në darkë. Nuk kam asnjë mundësi të bëhem me fëmijë, sepse skam për ta gjetur kurrë njeriun e jetës. Nuk më hyn në sy asnjë. Por për sa i përket kësaj gjëje i kam vënë gur zemrës! Problemi me i madh që kam tani janë vështrimet katile të prindërve të mi, sidomos të mamit, sa herë që fus në gojë kafshatën e bukës. Në çdo kafshatë më duket sikur gëlltis helm dhe jo bukë. Të të shohë prindi yt me kaq urrejtje sikur te mos martohesh dot është krim? Kjo është çnjerëzore! Gëlltis kafshatat dhe qaj me gulce ne dhomën time! Kjo jetë qenka helm i hidhur, nuk ia vlen të vazhdosh pa asnjë shpresë!
Ju falënderoj që më dëgjuat! Ti keni me jetë fëmijët dhe vleresojeni familjen që keni krijuar!
Te mos e kesh një do të thotë të marrësh frymë dhe kaq. Kjo nuk eshte jete!

Ja dhe komentet e nënave tona në Facebook

m.facebook.com/story.php?story_fbid=9974...46307063333&refid=17