E vendosa!  
Nuk dua më që kur të rriten të më kujtojnë si një mami apo babi, që i kam kërrdisur në dru, gjunte bythëvepërpakgjë, që ulëriste edhe për gjënë më të vogël, që thoshte Jo për çdo gjë që kërkonin...! 
Do doja të ruajnë për ne kujtime si prindër, që i çonin në Dardhë për pushime dhe që i çonim në pyll të shihnim ku banonte Ariu, që i linim të hanin paninet në krevat, por sidomos në makinë (nuk di do arrijmë ndonjëherë ti lëmë të hamë në makinë, jooooo gjallë në botë,) që u blinim edhe çokollata edhe akullore...

He se na plaset nuk ha, nuk ha! :) Ja ku mund te gjeni disa rregulla te arta, kur femija nuk e hap gojen per te ngrene: te gjitha ne pa perjashtim, kur behet fjale per beben tone mendojme se nuk eshte i zoti te beje asgje, pa ndihmen tone te bekueshme dhe ndoshta nje fare te drejte e kemi, por kur vjen fjala tek ushqimi gabojme. Femija yne te pakten persa i perket te ngrenit rregullohet vete (autorregullohet).

Jo me pak se 10 minuta ne dite duhet ti kushtohemi totalisht dhe te bejme nje bisede mbi cfare deshiron me shume qe tja plotesoje mami, librat qe do ti lexojme bashke, parkun ku do qe te shkojme.... etj! Thuajini qe e doni shume dhe nuk ve mami njeri mbi te.  Perkedheluni, puthuni, beni cte doni.