Nëse një prind të ka bërë dikur të qeshësh mes lotësh, mos u anko!

Atë ditë për herë të parë babi më bëri xhiron e parë me motorrin e kuq flakë ''Java''. 

Kisha muaj të tërë që u lutesha prindërve të mi (më saktë mamit, që më ndalonte cdo gjë, me parrullën e mallkuar të atyre viteve: gocat nuk hipin në motorr, as bicikletë, nuk dalin dy herë nga e njëjta rrugë), por sa harxhova frymën kot, se vetëm lali bënte xhiro, në prehërin e babit.

E megjithatë edhe pse atë pasdreke m'u bë realitet ëndrra, që as në ëndërr nuk e shihnin fëmijët e tjerë të lagjes, nuk i harroj lotët që më përvëlonin fytyrën, por njëkohësisht ndieja lumturi për flokët që mi valëviste era e ngrohtë dhe kraharorin e babit mbështetur në supet e mi. Ndihesha e sigurtë, ndërsa përshkruanim si shigjetë rrugën e mbushur me pemë të Fermës. Rrugën më të bukur në botë, të paktën për mua! Isha a s'isha 13vjeç atëherë dhe të bëje një xhiro me motorrin e babit ishte gjëja më e bukur, që një fëmijë mund të dëshironte. 

Pavarësisht nga lumturia që ndieja, trishtimi dhe zilia për lalin, që e kishin lejuar të shkonte plot një ditë e një natë tek fëmijët e hallës të flinte, ndërsa mua më kishin veçuar, nuk më lanë të shkoja (ç'do ti atje? Çuna vetëm ka, goca nuk ka). Vdisja të luaja me çunat e hallës, nuk di pse, por në ato vite kur shkoje tek kushërinjtë, lije përgjysmë edhe pjatën me pilaf dhe kalastrena të pjekur, që të shkonte goja lëng kur na e vinte mami përpara, aq shumë e pelqenim... por një natë e kaluar me kushërinjtë e tu nuk kishte asgjë që e zëvendësonte kjo dihej më! :) Babi që të më kalonte e qara me kuje më tha: hajt me babin ti c'ke, lali iku te halla, ne bëjmë xhiro me motorrin e babit! E lashë për nja 10sekonda të qarën, por kur kujtova se ata do flinin përtokë të gjithë ca nga koka, ca nga këmbët ia dhashë të qarit edhe më fort. Padrejtësia që më bënin prindërit në ato çaste, dhimbja e humbjes së një natë ndryshe nga të tjerat, përrallat e frikshme që tregonim, loja ''kush bën pordhën më të zhurmshme dhe fëndën më me erë'', televizori tek kanalet e Berluskonit që nuk fikej nga halla, edhe sot që jam vetë prind nuk më hiqet nga koka. Babi që nuk arrinte të më ngushëllonte më bleu dhe akullore. Lëpija akulloren dhe qaja me lot. Në atë kohë të të blinin akullore ishte gjëja më e mirë që mund të haje. Mami më priste me gjithë racionin e sallamit, që shtyheshim e mbanim radhën për ta blerë gjithë ditën e ditës të skuqur për merak, sa merrte erë gjithë shkalla... Të haje gjysmën e racionit të sallamit me tollon ishte gjëja më e bukur që mund të dëshiroje. Po lufta me jastëkë ishte më e bukur! Loja me ping pong me rrjetë dhe rraketa të bëra vetë ishte më e bukur! Prindërit e mi bënë gjithcka për të më kompensuar, por edhe tani që jam bërë prind ndjehem e ofenduar, e veçuar, ajo ditë ishte padrejtësia më e madhe, që më kanë bërë. Nuk u mbaj mëri prindërve të mi, sepse atë ditë më dhuruan gjithçka tjetër që mundën, dashuri, sakrificë, e hoqën nga goja e vet dhe ma dhanë mua, por pesha e asaj dite më ndjek edhe 25vjet më pas. Ishte padrejtësi ajo që më bënë, sikur ma bënë për inat... sigurisht që edhe prindërve të mi u ka peshuar një ditë si kjo në jetën e tyre, ndryshe nuk do ishin bërë copë që të më kënaqnin mua, ndoshta babi nuk u kishte falur gjyshërve padrejtësitë e fëmijërisë, ndoshta kur udhëtonte me motorr, me mua në prehër këtë mendonte.... edhe mami ndërsa gatuante, por nuk mund të rri pa më shkuar mendja tek padrejtësitë që u bëjmë ne fëmijëve tanë. A thua dhe tek ta padrejtësitë fëminore peshojnë kaq shumë, kaq gjatë?! Unë e kam kuptuar kur jam rritur, se këto janë frikëra, pa peshën, që i kam dhënë atëherë. Frikërat tona më të forta kur rritemi, e kanë burimin në fëmijëri. Fëmijët cdo lloj emocioni e ndjejnë të fortë, të shumëfishuar dhe ky emocion i fortë lehtësohet vetëm në sajë të tyre, prindërve dhe dhembshurisë së tyre, pasigurisë dhe kërkimit të sigurisë: mos vallë nuk bëra gjënë e duhur? Një prind lë shenja të pashlyeshme tek fëmija i tij sepse kur gabon, di ta ngulisë në kujtesën tonë një pakënaqësi me një petull të nxehtë të ëmbël, me një pilaf saçmanlli e kalastren të pjekur, me një mandarinë që qërohet lehtë nga lëkura, një kulac të kuq pesëlekësh, një byrek me gjize nga dyqani i Xhekes, apo një pastë 10lekëshe nga ëmbëltorja e Teftës. Një prind është krijuar për të ëmbëlsuar kamzhikimin që ndjen një fëmijë, kur mëson të pranojë Jo-të e ardhshme të jetës. Vërtet u përpoqa sot në jetën time adulte, vërtet nuk arrita një sukses, por një akullore pas mesnate do më bëjë ta pranojmë përditësinë si vjen, të përpunoj si duhet frustimin që jeta ime të jetë thjesht dhe bukur dinjitoze. Nëse një prind të ka bërë dikush të qeshësh mes lotësh, mos u anko, ke qënë me fat ti dhe fëmijët e tu! Po shkoj tani, se po më kërkojnë pite! :D