Mami, ku shkojmë kur vdesim? Alias Halloween dhe besimet fetare

Nuk kanë kaluar shumë javë nga ardhja e Papës dhe fotoja e rrallë ku (të gjithë u shkrepën bashkë) liderët e udhëheqjeve shpirtërore ne Shqipëri, që nuk di kë çuditën më shumë, dëshirën tonë për të promovuar në sytë e botës sa tolerantë jemi me njëri tjetrin, apo zhgënjimin tonë, se nuk u çudit më shumë bota, por kaloi në ngjarje të tjera shumë shpejt nga ç'e meritonim! :) nejse boll përdora fjalë të mëdhoja, se dal nga vetja dhe nga tematika e sitit. 

Mjafton t'ju them, se sado themi jemi tolerantë ne shqiptarët, prapë nuk na rrihet pa komentu: pse i bëni si shtrigë kalamajtë gjatë Halloween-it! Më vjen ti kthehem shkurt po ti ç'ke, po të erdhi në derë mos ia hap! :) por nuk ia them, e mbaj veten se askush nuk duhet ofenduar për atë ç'ka beson shpirtërisht. (Pse për të prishur qejfin e festës mua dhe kalamajve të mi u lejoka kështu?! :D) 

Nejse, nuk vendosa te shkruaj as për këtë në sit! Vendosa thjesht të ndaj me ju atmosferën, që sjell te fëmijët e mi cdo festë fetare, ateiste, politeiste, monoteiste emëmbëliste, kripëriste, piperiste apo thartiriste qoftë ajo. Në shtëpinë tonë festohet cdo lloj feste, mjafton që të gatuajë mami :D! Fëmijët e mi e ndjejnë që më pëlqen një festë dhe do ta festoj që kur marr laptopin dhe tastieroj ''Qofte me mish'', pra 5ditë para. Pastaj natën e vigjiljes së festës bëmë ''gjithë natën'' muhabet cfarë kostumi do zgjidhnim, sidomos e vogla, që qeshte pa kuptuar asgjë dhe sa herë gjente mundësi na e prishte muhabetin duke bërtit me të madhe: buxhikuçi mamit, buxhikuçi mamit! U pa puna thashë me vete, duan kafshim vampiri? Kafshim vampiri qoftë! :) Te guça, te guça.... ik mi andej cfarë guçe? Te dhëmbët fallso gjakun, s'jam femër unë!... pas rrjetave të merimangave dhe cikatriçeve që më harxhuan lapsin e syve Çanell dhe pudrës Rubenshtain, që mezi i mbaja si ujët e pakët, një gëzim të madh që i dhuron fëmijëve (dhe që unë nuk do pendohem kurrë që festoj cdo festë shyqyr më del përpara) është dalja me grup shokësh 20vetësh që u shkëlqejnë sytë kur komuniteti u përgjigjet Ëmbëlsirë, pyetjes se famshme. Të trokasësh dhe të komunikosh me komunitetin, ti njohësh bashkëqytetarët e tu, të fjalosesh, të mësosh ti vizitosh, ti pyesësh për shëndetin, të të kthejnë me dashamirësi përgjigje një fqinji a miku, a nuk do të ishte më e shëndetshme, sesa një xhiro pasive dhe ''të nxjerr me këpucë të kuqe tek TEG-u apo Iper-i?! ;) 

Avantazh tjetër, që me të vërtetë nuk më bën të pendohem, se festoj cdo festë të festueshme, është në veçanti mundësia, që më jepet për të folur me fëmijët e mi, për një argument sa tronditës, aq edhe të frikshëm, siç është Vdekja. Për secilin nga ne Vdekja përbën një temë gjembangritëse të Iriqprindit, madje ndoshta më shumë, sesa kur hapet muhabeti i Seksit ;). Kur fëmijët e mi më pyesin: mami ku shkojmë ne njerëzit, pasi vdesim, i përgjigjem: unë besoj se kërkojmë nëpër dyert e qytetit tonë ëmbëlsirë apo shakamirë ditën e Halloween-it. Kështu gjithë dramaciteti i kësaj teme shkarkohet dhe fëmijët duke buzëqeshur vesh më vesh çuditërisht me vdekjen therrasin njëzëri: ëmbëlsirë apo shakamirë! :). Ndaj e festoj Halloween-in, jo se i vesh dhe i shpërfytyroj si shtrigë fëmijët e mi. Respektoj cdo miqësi myslimane, kristiane, ateistë, budiste, bektashiane e kompani, që jo vetëm nuk më ka bezdisur, por përkundrazi më ka pasuruar si qënie njerëzore. Jemi njerëz në thelb dhe nëse Zoti nesër do të më kërkojë llogari, unë do ti them lexo në sitin tim: Mami ku shkojmë ku vdesim? Alias Halloween dhe besimet fetare. :)

P.S cdokush që lexon këtë thjeshtndjesi të mos ndihet i fyer, sepse gjithcka është shkruar me përpjekje, për të qetësuar një fëmijë me humor artizanal mbi një temë tronditëse siç është Vdekja. Më pëlqen ta mendoj kështu: nëse vdekja të buzëqesh, e vetmja gjë që mund të bëjmë është ti buzëqeshim asaj. :D 

Gëzuar Bebevogëlushë çdo festë që çelebroni, për të kthyer ide të frikshme në buzëqeshje fëmije!